Тәңір берген тәбәрігім !

ТӘҢІР БЕРГЕН, ТӘБӘРІГІМ !

Ызғарындай лебі кеп күзгі желдің,

Тіл дегенде шыр-пыр боп үздігемін.

Азаттығы  аңқып қанша тұрсадағы,

Тілі шұбар неге осы  біздің елдің?

Салмау-салмау бұлт жылар ма аспандағы,

Дала тілі, ол-ЕЛДІК баспалдағы.

Пәруана-жүрек, кейуана-көкірегім-ай,

Бұл қазақтың таймағай бастан бағы.

Тілсіз, дінсіз кетердей  ғасыр мәні,

Қанша мәңгүрт қалғып жүр қасымда әлі.

Сайқал уақыт, санама У сап жатыр,

Сілкіп өтші, сұңқар тектім жасындары.

Кетпесе екен, ел тозып,  іріп іргем,

Ұлт тағдыры мен үшін тілім бірден.

Азаттығын Алаштың айта алмаса,

Тілсіз күнім, не тәйрі   тірі мүрдем.

Қамбар жұрттың сөндірме  өртін, отын,

Қанжар тілмен НАМЫС бар серпілетін.

Тәңір берген, Тәбәрігім осы шығар?

Туған тілім, тарихым ол шертілетін.

Бір кемдікке қапа боп кенен кеудең,

Ой салмаймыз неге осы тереңдерден.

Менің тілім өледі-ау, күйіктеніп,

Сөз қадырін  түсінбес кереңдерден.

Шүлдірлесе кейіп жаны ұнатпаған,

Тектілер-ай, берен тілге тұрақтаған.

«Өлімнен ұят күшті»,-деген сүлей,

Туған тілін ТУ қылып құлатпаған.

Ұлы тілмен боздап жатыр, кер далам,

Өгей өмір,  берме енді шер маған.

Жан дұғамды АНА тілмен сұраймын,

Сақта Құдай, тыныштықпен елді аман?!

НҮСІПҚАН ҚАДЫРСҰЛТАН